ديابت حاملگي يا GDM عبارتست از بروز هر درجه از عدم تحمل گلوكز در طي دوران حاملگي. زناني كه قبل از حاملگي مبتلا به ديابت بوده‌اند، در اين دسته قرار نمي گيرند. علائم GDM عبارتست از اضافه وزن زياد، هايپرگلايسمي، كتواسيدوز ديابتي، فشار خون حاملگي و اضطراب.
GDM در طول ماه دوم و سوم بارداري تشخيص داده مي شود. در بدن مادر باردار نياز به انسولين در نيمه اول حاملگي كاهش مي يابد و ممكن است 3/2 مقدار معمول، نياز به انسولين داشته باشد و اين بخاطر مصرف گلوكز توسط جنين است. اما در نيمه دوم حاملگي بخاطر تغييرات هورموني و ترشح هورمون هاي آنتاگونيست انسولين از جفت، نياز به انسولين %100-70 افزايش مي يابد و در بعضي باعث بروز مقاومت به انسولين مي شود.
زناني كه مبتلا به GDM مي شوند، بعد از حاملگي در معرض ريسك ابتلا به ديابت نوع 2 قرار مي گيرند.
GDM در صورت عدم درمان مي تواند در جنين باعث ماكروزومي، ديسترس تنفسي، هايپوگلايسمي، هايپوكلسيمي و هايپربيليروبينمي شود. نوزدان متولد شده اغلب وزن بالا دارند بخاطر اين كه آنها در دوران جنيني، بطور غير نرمال، در معرض مقادير بالاي انسولين قرار مي گيرند كه خود يك هورمون محرك رشد است. اين نوزادان مدت كوتاهي پس از تولد دچار هايپوگلايسمي مي شوند زيرا در حالي كه در بدنشان انسولين توليد شده، بطور ناگهاني رسيدن گلوكز به آنها قطع شده است.
علاوه بر اين در زنان مبتلا به GDM ، ميزان عمل سزارين و نيز ميزان بروز پري اكلامپسي بيشتر است. لذا بهتر است اين وضعيت با تست هاي غربالگري بين هفته 24 تا 28 حاملگي تشخيص داده شود.البته زناني كه در معرض ريسك بالاي ابتلا به GDM هستند از جمله زنان چاق، زناني كه سابقه ابتلا به GDM دارند، زناني كه گليكوزوري دارند و زناني كه سابقه خانوادگي GDM دارند بايد در اولين ويزيت و هر چه زودتر تست قند خون بدهند كه اگر منفي بود بايد دوباره در هفته 28-24 حاملگي تست بدهند.
FBS بيشتر از mg/dl 126 يا CBS mg/dl 200 معيار تشخيص GDM است ( كه در صورت عدم وجود هايپرگلايسمي، اين تست بايد دوباره در روز ديگر تكرار شود.)

گردآوری و انتشار : پایگاه تخصصی دیابت ایران