ورود به سایت   عضویت
ورود به سایت

ازدواج و دیابت

بدون شک ازدواج یکی از مراحل مهم در مسیر تکامل زندگی فردی و اجتماعی افراد بوده و از جنبه های گوناگون اهمیت دارد. نهاد خانواده در فرهنگ ایرانی بسیار حائز اهمیت است و در مقایسه با سایر نهادهای جامعه از نظر اندازه کوچک ترین ولی از نظر اعتبار و اثربخشی عظیم ترین و پایدارترین نهاد اجتماعی است، زیرا لازمه بقای جامعه تشکیل خانواده است. با وجود چنین ذهنیتی در مورد ازدواج و خانواده، واقعیات موجود حاکی از آن است که مشکلات بسیاری در زمینه ازدواج وجود دارند. این مشکلات می توانند به واسطه عوامل متعددی به وجود آیند. وجود معضلات اقتصادی، معیشتی و رفاهی در جامعه و موانع فرهنگی مرتبط با ازدواج از جمله این عوامل می باشند.
از موانع فرهنگی مربوط به ازدواج می توان دیدگاه جامعه نسبت به بیماری های مزمن را ذکر کرد. بیماری های مزمن از جمله دیابت می توانند اثرات قابل ملاحظه ای بر جنبه های مختلف زندگی روزمره مانند شغل، زندگی اجتماعی، ارتباطات خانوادگی، ازدواج و ارتباطات زناشویی داشته باشند.
افزایش روزافزون و جهانی شیوع دیابت، منجر به بذل توجه گسترده جوامع به پیش گیری و درمان آن شده است؛ به ویژه آن که در سالیان اخیر امکان کاهش عوارض دیابت با تنظیم مناسب قندخون و استفاده از تجهیزات پیشرفته پزشکی افزایش یافته است و با تکیه بر اهمیت آموزش به بیمار، می توان با اطمینان بیشتری در مورد مهار جنبه های فیزیکی بیماری به بهترین نحو صحبت کرد؛ اما نباید فراموش کنیم که همه این ها، تنها بخشی از برنامه درمانی جامع در مورد هر نوع بیماری مزمن و جدی هستند.
ازدواج یکی از رخدادهای مهم زندگی است که حصول موفقیت در آن وابسته به عوامل متعددی مانند آمادگی روحی و جسمی طرفین و توافق و شناخت قابل قبول آن ها و خانواده ها یشان است. با توجه به توزیع سنی بروز دیابت، اغلب دیابتی های نوع یک و برخی از دیابتی های نوع دو، در زمان ازدواج پیشاپیش دچار دیابت بوده اند و لذا توجه به این واقعیت و امکان تاثیرآن بر سیر تصمیم های طرفین ضروری به نظر می رسد.
حتی در صورت شروع دیابت پس از ازدواج نیز بسته به سن و شدت اختلال، گاه در زندگی روزمره شاهد بروز مشکلات پیش بینی نشده ای هستیم.
در حال حاضر جنبه های روحی-روانی دیابت، و مشکلات ازدواج به عنوان یکی از شاخص های ویژه آن، در مراجعات معمول پزشکی نادیده گرفته شده و بسیاری از حقایق مرتبط با آن، حتی برای خود فرد دیابتی نیز نامحسوس باقی می ماند؛ طبعاً در چنین وضعی نمی توان انتظار داشت که طرف مقابل و خانواده وی همیشه با آگاهی کامل و دید منطقی به قضاوت و انتخاب بنشینند.
چنین بنظر می رسد که دادن آگاهی و آموزش ها و مشاوره های لازم به جوانان دیابتی و خانواده های آن ها برای رویارویی با مشکلات ازدواج این بیماران، می تواند برای فائق آمدن بر این مشکلات و همچنین تصحیح باورهای جامعه نقش به سزایی داشته باشد.


موازنه" عشق و عقل" در تصمیم گیری برای ازدواج در فرد دیابتی
عشق و عقل دو بال صعود هستند، چه در انتخاب رشته تحصیلی، چه در شغل، چه شریک آینده زندگی و چه بسیاری دیگر از نقاط کلیدی زندگی. فردی که دچار دیابت است و یا فرد دیابتی را برای ازدواج انتخاب می کند باید بداند که در اصول و پایه های گزینش، هیچ تفاوتی با افراد غیر دیابتی دیده نمی شود. اما یک نکته وجود دارد و آن حضور یک بیماری مزمن است که تا پایان عمر هیچ پاک کنی نمی تواند آن را پاک کند و همیشه وجود خواهد داشت. به طورخلاصه علاوه بر همه شرایط یک ازدواج عادی که در ازدواج فرد دیابتی وجود دارد یک تبصره نیز در زیر آن هست که همان دیابتی بودن است.


توصیه هایی برای فرد دیابتی که شخص دیگری(غیر دیابتی)را برای ازدواج انتخاب کرده است
نکته اول داشتن صداقت به عنوان مهم ترین اصل ازدواج است. خیلی از افراد هستند که سن واقعی، مشکلات و بیماری های خود را تا زمان ثبت ازدواج کتمان می کنند تا باعث سوگیری در رای طرف مقابل نشود. در مسائل زوج ها از این موارد دیده می شود که شاید با یک بیان صادقانه، با پذیرش و آمادگی فرد مقابل مواجه شود و بذر بی اعتمادی در ابتدای زندگی پاشیده نشود. پس فرد دیابتی باید در مورد بیماری خود و سوالات مرتبط با آن با صداقت پاسخ دهد و حتی اجازه مشورت با طبیب معالج یا هر متخصص مورد اعتمادش را به فرد مقابل بدهد.
نکته بعدی احترام گذاشتن به تردید فرد مقابل است. تردید و یا تحقیق فرد مقابل را نباید با عشق و علاقه متقابلی که قبل از بیان بیماری ایجاد شده، مخلوط کرد. یادمان باشد در این مرحله یک آدم دوست داشتنی، در اوج این که به ما عشق می ورزد، می خواهد سلیقه آمیخته با منطق خود را محک بزند که آیا می تواند تا آخر با این تبصره بماند یا خیر. پس باید کمکش کرد.


توصیه هایی برای فرد غیر دیابتی که فرد دیابتی را برای ازدواج انتخاب کرده است
فرد مورد نظر قرار گرفته توسط یک مبتلا به دیابت این حق را دارد که همچنان که معیارهایش را بررسی می کند به واقعیت وجود دیابت نیز با دقت و مطالعه توجه کند و توجه داشته باشدکه این فرد در بعضی از مواقع، نیازمند خدمات ویژه ای مثل تغذیه، فعالیت بدنی، مصرف دارو است، باید بیماری خود را تحت مهار داشته باشد و امکان بروز عوارض نیز وجود دارد. اگر فرد انتخاب شده، معیارها و اصول پایه ای همسر بودن را در فرد دیابتی می بیند باید در کنارش، نحوه مواجهه با بیماری و اداره آن را نیز بررسی نماید.

از جمله مواردی که باید مورد توجه قرار بگیرند عبارتند از: توانایی مقابله با تنش های روحی، ضریب تحمل، مهم دانستن خود و آینده زندگی خود، انضباط و مدیریت خوب کاستی های ناشی از بیماری، استفاده نکردن از روش های دفاعی روانی نابالغ مثل انکار بیماری یا فرار کردن از مشکل. پس این مهم است که فرد مورد گزینش، اطلاعاتی در مورد دیابت داشته باشد تابه روشنی بداند که این بیماری چیست و اگر مهار نشود چه خطراتی در پی خواهد داشت بعد از حصول آگاهی و اشراف کامل به این جنبه ها و داشتن شناخت نسبت به بیماری و فرد بیمار، این که آیا مجموعاً می تواند با یک مبتلا به دیابت زندگی کند یا خیر، درحوزه خصوصی و مکانیسم های مقابله ای فرد قرار خواهد گرفت. ولی این را نیز باید دانست که یک فرد مبتلا به دیابت که بیماریش به خوبی مهار شده و انضباط زندگی را به نحو احسن رعایت می کند ممکن است از نظر روانی قوی تر از فردی باشد که به ظاهر سالم است.


نقش خانواده های طرفین در ازدواج فرد دیابتی با سایر افراد
خانواده ها باید بیش تر نقش راهنما و مشاور دلسوز را بازی کنند تا حاکم. خانواده ها تصمیم گیرنده نیستند اما در تصمیم گیری کمک خواهند کرد. در مورد ازدواج افراد دیابتی و یا با افراد دیابتی نیز نقش خانواده هیچ تفاوتی با سایر موارد ندارد.


از دست دادن بخت ازدواج در دیابتی ها
به طور کلی وجود بیماری و نقصان، حالت دافعه و بازدارندگی دارد، چه در فرد آگاه و چه کسی که فقط می داند با یک فرد بیمار طرف است و چیز بیش تری نمی داند. پس چون نام بیماری و نقصان به عنوان پیشوند منفی وجود دارد برخی از افراد دچار تردید و پشیمانی می شوند و این ها بیش تر افرادی خواهند بود که اطلاعات دقیق و صحیحی از بیماری ندارند. کسی که دچار این بیماری می شود ابتدا باید با بیماری کنار بیاید و آن را بپذیرد. بعد از آن، باید با درمان ها و مراقبت های دایمی آن کنار آمده و آن ها را بپذیرد. این را نمی توان منکر شد که به هر حال این بیماری وجود دارد و افراد بنا بر ساختار شخصیتی و آموزه های خود در مورد آن اظهار نظر می کنند.


دیابت و زندگی زناشویی: همسر به عنوان مهم ترین منبع حمایتی بیمار
حمایت دیگران می تواند به بیمار دیابتی کمک کند تا ترس ها و ناکامی های ناشی از بیماری اش را بهتر و آسان تر بیان کرده و مهار کند. مطالعات نشان می دهند که بیمارانی که از منابع مختلف حمایتی مانند حمایت اعضای خانواده و دوستان برخوردار هستند در مهار بیماری خود موفق تر عمل می کنند. وقتی بیمار دیابتی حس می کند که کسانی در اطراف او هستند که نگران سلامتی او بوده و از او مراقبت می کنند که می تواند با آن ها درباره عمیق ترین احساساتش صحبت کند حس مثبتی نسبت به خود و توانمندی هایش در مهار و سازگاری با بیماری پیدا کرده و بهتر برنامه خودمراقبتی را پیگیری می کند. در مورد افراد متاهل، همسر، مهم ترین منبع حمایتی بیمار محسوب می شود که می تواند تاثیر به سزایی در بهبود روند درمان بیماری به جا گذارد. از طرف دیگر روابط زناشویی نامناسب می تواند بزرگ ترین منبع تنش و تعارض برای بیمار باشد. درباره تاثیر تنش ها و تعارضات شدید در زندگی زناشویی نامناسب بر روی وضعیت سلامتی فرد، نتایج مطالعات نشان می دهند که این وضعیت می تواند روی دستگاه ایمنی، قلب و تنظیم قندخون تاثیر نامطلوب داشته باشد.
در یک رابطه زناشویی ناسالم، همسر فرد دیابتی نیز می تواند همانند خود فرد دیابتی احساسات ناخوشایند و آزاردهنده ای را تجربه کند. نگرانی از این که درآینده چه اتفاقاتی رخ خواهند داد. آیا همسر وی دچار عوارض دیابت خواهد شد. آیا بیماری او شدت پیدا خواهد کرد. آیا قادر به ادامه زندگی با او و انجام امور با همکاری یک دیگر خواهد بود، آیا می توانند در کنار یک دیگر از زندگی لذت ببرند. این ها همه موضوعاتی هستند که به ذهن همسر بیمار دیابتی رسیده و موجب ترس او از آینده می شوند، به ویژه اگر شروع دیابت در اثر چاقی و اضافه وزن و داشتن برنامه غذایی ناسالم بوده باشد باعث بروز خشم همسر و یا افسردگی و ناراحتی ناشی از تحمیل هزینه های دارو درمانی می شود. به هر حال نحوه سازگاری بیمار و همسر او با بیماری می تواند تعارضات را بیشتر کرده و یا موجبات نزدیک تر شدن آن ها به یک دیگر را فراهم آورد.


مشکلات زندگی با یک فرد دیابتی
یکی از مهم ترین چالش های زندگی با یک فرد دیابتی، تاثیر نوسانات قندخون (افت و افزایش قند) بر روی رفتار وی است. افت قندخون (معمولاً کمتر از 60 میلی گرم در دسی لیتر) می تواند موجب بروز رفتارهای پرخاش گرانه و بی قراری بیمار شود. گاهی مواقع ممکن است در موارد افت شدید قندخون، رفتارهایی مانند کم طاقتی و بی حوصلگی، نا آرامی، بیان کلمات ناشایست و حتی رفتارهای همراه با خشونت از بیمار سر بزند. الگوی رفتاری فرد در مواقع افت قندخون غالباً یکسان است لذا اگر بیماری سابقه بروز چنین رفتارهایی را در موقع افت قندخون دارد بهتر است با همسر خود درباره پیداکردن راه کارهایی جهت رویارویی با این موقعیت ها صحبت کند. از طرف دیگر از آن جا که بیشتر از 40 درصد موارد افت قندخون در هنگام خواب اتفاق می افتند، وجود همسر بیمار در کنار وی می تواند در این شرایط بسیار کمک کننده باشد.
افزایش قندخون نیز می تواند منجر به بروز علایمی مانند خستگی، پرخاش گری و عصبانیت شود. قندخون بالا ممکن است باعث شود که بیمار در طول شب چندین بار از خواب بیدار شده و درنتیجه خواب همسرش را نیز مختل کند. به هر حال این مشکل با کنترل مناسب قندخون قابل حل است. گاهی مواقع فرد از وقفه تنفسی در خواب رنج می برد که منجر به خروپف کردن او در خواب می شود. این مشکل می تواند باعث اختلال در خواب همسر و ناراحتی وی شود.
همچنین افت قندخون می تواند توانایی جنسی بیمار را کاهش داده و در رابطه زناشویی اختلال ایجاد کند. معمولاً مهار افزایش قندخون می تواند این مشکلات را مرتفع نماید لیکن بالا ماندن قندخون در دراز مدت می تواند با آسیب به دستگاه عصبی خودکار، فرد را دچار اختلال عملکرد جنسی نماید. در این صورت ارزیابی و درمان طبی لازم خواهد بود. علاوه بر همه مشکلاتی که ممکن است برای همسر بیمار دیابتی پیش بیاید؛ یک نگرانی دایمی دیگر هم وجود دارد: این که نتواند به خوبی از همسر بیمارش مراقبت کند. همسران افراد مبتلا به دیابت غالباً نیازهای همسر بیمارشان را در اولویت قرار داده و هر روز مقدار زیادی از وقت خود را صرف انجام امور مراقبتی همسرشان می نمایند تا حدی که بعضی از آن ها اظهار می کنند که نیازهای مراقبتی روزانه همسرشان همه زندگی آن ها را تحت الشعاع قرار داده است.
آنچه که باید از سوی همسران مورد توجه قرار بگیرد این است که ازدواج یک رابطه دو طرفه است در حالی که دیابت یک بیماری نیازمند خودمراقبتی است نه همسر مراقبتی. همسر بیمار دیابتی باید در فرایند کنترل و درمان دیابت دخیل باشد اما نه به حدی که نیازهای خود او نادیده گرفته شوند و یا این که هدف خشم و ناراحتی های بیمار در مورد بیماریش قرار بگیرد.


راه کارهای سازگاری
EMRI اگرچه دیابت مشکلات و سختی هایی را در زندگی زناشویی برای افراد ایجاد می کند اما اگر افراد یاد بگیرند که در موقعیت های مختلف چگونه با یک دیگر رفتار کنند می تواند منجر به نزدیک تر شدن همسران به یک دیگر شود. بعضی از راه کارهای مناسب عبارتند از:
-کسب آگاهی و اطلاعات لازم درباره دیابت، نحوه مهار و پایش قندخون و عوارض دراز مدت آن. بهتر است بیمار و همسر وی هر دو این اطلاعات را فرا بگیرند. گاهی اوقات بیمار باید همسر و خانواده خود را تشویق به همراهی با وی و شرکت در کلاس های آموزشی دیابت نماید. بیمار باید بعد از کسب اطلاعات لازم در زمینه بیماری اش، با تنظیم اهداف قابل دسترسی و واقعی، برنامه خودمراقبتی دقیقی را تنظیم نموده و با همسرش نیز در باره آن صحبت نماید. همسر بیمار در صورت داشتن آگاهی های لازم می تواند به او در رسیدن به هدف تنظیم قندخون کمک کند.
-با همسر خود ارتباط مناسب برقرار کنید. در مورد انتظاراتتان از یک دیگر، آن چه که انجام آن از سوی همسرتان می تواند کمک کننده باشد یا نباشد با هم صحبت کنید و از لحن صحبت انتقادی اجتناب نمائید. در برابر خواسته های همسرتان، نگرش غیرتهاجمی و باز داشته باشید.
-به حرف های همسرتان خوب گوش کنید. از او بخواهید احساساتش را در مورد تغییراتی که بیماری شما در زندگی تان ایجاد کرده بیان کند و به پاسخ های او خوب گوش کنید. صحبت هایش را قطع نکنید، با او جدل نکنید، سعی به قانع کردن او نکنید، فقط گوش کنید نه فقط به کلماتی که می گوید بلکه به احساساتی که همراه با آن ها رد و بدل می شود.
-اهدافتان را با یک دیگر تنظیم کنید. اگر با یک دیگر برنامه ریزی نمایید به هم نزدیک تر می شوید. مثلاً بعد از شام با یک دیگر قدم بزنید و در مورد راه های مهار قندخون و وزن صحبت کنید.
-احساسات منفی خود را بیان کنید. دیابت می تواند به افسردگی، خشم و احساس گناه و ترس در بیمار یا همسر وی منجر شود. شناسایی این افکار و احساسات منفی بخشی از فرایند سازگاری است. آن ها را با همسر خود درمیان بگذارید این کار تعارضات را کاهش داده و رابطه شما و همسرتان را عمیق می کند.
-از کمک دیگران استفاده نمائید. اگرچه همسر مهم ترین منبع حمایتی بیمار است اما اجازه بدهید سایر اعضای خانواده و بستگان حتی دوستان هم به شما کمک کنند. از پذیرش کمک و همراهی آن ها اجتناب نکنید. این کار از وارد آمدن فشار و تنش بیش از حد به همسرتان جلوگیری کرده و برای سایر افرادی که در زندگی شما هستند فرصتی فراهم می آورد که با شما احساس نزدیکی و صمیمیت بیشتری نمایند.
-زندگی زناشویی خود را تقویت کنید. اگر در زندگی زناشویی خود با مشکلاتی مواجه شده اید آن ها را بپذیرید و با همسر خود در مورد آن ها صحبت کنید و رابطه خود با همسرتان را بهبود ببخشید. هر روز زمانی را برای قدم زدن و گفتگو با یک دیگر در نظر بگیرید و با ابراز محبت و علاقه خود به همسرتان از او تشکر و قدردانی نمایید.

 



گردآوری و انتشار : پایگاه تخصصی دیابت ایران

توسط : diabet  در تاریخ : 15-11-1392, 13:08   بازدیدها : 8366   
بازدید کننده گرامی ، بنظر می رسد شما عضو سایت نیستید
پیشنهاد می کنیم در سایت ثبت نام کنید و یا وارد سایت شوید .